Wederom een prachtige primeur in Atelier K84: vanaf vrijdag 7  juli is het fascinerende nieuwe project ‘my last journey(?)’ van fotograaf Dominique Gebbink te bewonderen.

‘my last journey(?)’ volgt de absurde 5.000 kilometer lange roadtrip van een Noordzeegarnaal, op en neer naar Marokko. Een dode Noordzeegarnaal, wiens ziel nog springlevend is. Een ogenschijnlijk vreemd fotorelaas, ook omdat je hem niet op enig beeld aantreft en de beelden niet direct een associatie met garnalen oproepen…

Dominique Gebbink maakt haar werk in de online wereld, de wereld die eigenlijk al lang niet meer virtueel is, maar deel uitmaakt van onze dagelijkse realiteit. Zij gebruikt het door een ‘gevoelloze’ satelliet of robotcamera gemaakte basismateriaal doorgaans om een verhaal te vertellen. De onontkoombare perceptie van zowel haarzelf als de kijker wordt eerder duidelijk bij het gebruik van dit ‘neutrale’ materiaal. Dominique zal tijdens de openingstijden van ‘my last journey(?)’ in Atelier K84 aanwezig zijn en kijkt ernaar uit om dit project, waaraan ze sinds 2021 heeft gewerkt, aan eenieder te kunnen toelichten.

‘my last journey(?)’ is het verhaal van een absurde roadtrip van een Crangon crangon oftewel Hollandse, Noordzee- of grijze garnaal die wordt gevangen in de Wadden- en Noordzee. Aan boord wordt hij direct gewassen, gekookt en gekoeld. De meeste garnalen (85 à 90%) worden gepeld verkocht. Dit pellen gebeurt voor het overgrote deel nog steeds in Marokko vanwege kostenefficiëntie. Dit betekent dat een Noordzeegarnaal in een gekoelde vrachtwagen een roadtrip maakt van Nederland (of België, Denemarken, Duitsland) naar Zuid-Spanje om daar de ferry op te gaan en vervolgens zijn weg naar Tanger of Tétouan te vervolgen. En terug. Totaal ruim 5.000 km.

De gevangen garnaal in ‘my last journey(?)’ besluit er het beste van te maken nadat hij heeft ondervonden dat zijn ziel los van zijn lichaam boven de truck en ook links en rechts daarvan kan zweven. Als een toerist doet hij steden aan (‘Paris!’), ziet zee en stranden, maar ook het platteland en industriële gebieden.

Absurd, maar eigenlijk niet vreemder dan de daadwerkelijke reis van zijn lichamelijk overschot.

Dominique Gebbink-Plaisier (Bergen op Zoom, 1966) heeft navigatie- en locatiebepaling-applicaties als haar werkterrein. Zoals een straat- of landschapsfotograaf beelden schiet zoals hij ze aantreft, maakt zij ze al vliegend over Apple Maps of al dwalend door Google Street View.

Een wereld die haar wel bevalt; inkijk in een straat 9.023 km verderop, dan wel in de achtertuin van die gesloten buurman. De plaats van een vogel – of beter nog: een God- innemend, waarbij de straten zonnig en rustig zijn en de mensen in hun juiste proportie te zien. Misschien een inzicht gevend in onze verhouding tot de aarde, de ruimte om ons heen en tot elkaar. Genietend van de scherpte van sommige satellietbeelden of juist van ‘veelzeggende’ fouten in de applicaties.

Het vastleggen van deze representatie van de werkelijkheid en de interpretatie ervan zijn voor haar van belang. Hoe volmaakt is de weergave van de werkelijkheid? Bestaat ze? En zien wij de werkelijkheid allemaal op dezelfde manier? Zij gebruikt het door een ‘gevoelloze’ satelliet of robotcamera gemaakte basismateriaal om een verhaal te vertellen. De onontkoombare perceptie van zowel haar als de kijker wordt eerder duidelijk bij het gebruik van dit ‘neutrale’ materiaal.

Dominique studeerde in 2019 als autonoom fotograaf af aan de Fotoacademie Amsterdam. Net zoals hiervoor tijdens haar werk als advocaat en jurist, is het inzoomen op details en het groter geheel proberen te blijven zien ook in haar werk als fotograaf essentieel. Dominique’s projecten starten met onderzoek naar de feiten, om daar vervolgens mee te mogen spelen. Haar werken bestaan uit fine art prints, ingelijst of op aluminium geplakt, en kenmerken zich door de krijtachtige pasteltinten. Eerdere projecten van Dominique waren onder meer te zien tijdens This Art Fair 2021, in Amsterdam Artspace (solo-expositie met het project ‘This is not America’) en bij Big Art Bajes 2022.